Mededogen en compassie
Mededogen en compassie ontstaan vanuit het besef dat de ander ergens een spiegel is van jezelf. De spiegel van een facet dat ergens ook in jezelf besloten ligt. Een facet dat je herkent of een facet dat je misschien liever niet wil zien. In kern voorbij alle oppervlakkige verschillen zijn we immers allemaal gelijk. Wat ons uniek maakt is hoe we ons aan de oppervlakte tonen. Door hoe we onszelf in de wereld tonen in het leven dat we leiden. Het is zoals een golf die zich aan de oceaan manifesteert. Uniek in zijn vorm en tegelijk in kern deel van de oceaan. Zo is het ook met het mens zijn. In kern zijn we allemaal verbonden net zoals we tegelijk uniek zijn. Wat ons uniek maakt is de essentie van waaruit we leven. Iets waar we elke dag opnieuw voor kunnen kiezen. Het goeie en kwade leeft in elk van ons. We hebben echter zelf de vrije keuze om zelf te kiezen waar we voeding aan geven. Elke dag opnieuw kunnen we kiezen om het beste of het slechtste van onszelf te geven. Een keuze die iedereen voor zichzelf maakt. Vanuit dit besef kan je ook compassie of mededogen tonen naar het gedrag van iemand anders. Ook al is dit soms uitdagend als iemand gedrag vertoont dat je liever niet wil zien. Je hoeft het gedrag van een ander niet goed te keuren. Je leert er wel op een andere manier naar kijken. Vanuit een besef dat we diep vanbinnen allemaal gelijk zijn.
Fragment uit het boek Onderweg – Jan Moeyaert dat volgend jaar uitkomt
Wil je graag op de hoogte blijven van de uitgave schrijf je gerust in op de nieuwsbrief via de website of like de pagina van Onderweg – Jan Moeyaert
Warme groet,
Jan
