Opgroeien in een vreemde wereld
Bij deze wil ik graag een verhaal delen hoe het voor mij voelde als kind om op te groeien in deze wereld. Omdat ik voel dat het belangrijk is dat ik hier en via andere wegen vanuit mijn hart blijf delen. Het is een persoonlijk en intiem verhaal van een gevoel dat ik als kleine jongen had.
Wanneer ik mijn ogen sluit dan kan ik mezelf als klein kind nog zien staan alleen op de speelplaats in de periode rond de kleuterklas. Ik zie mezelf mijmerend met de vraag wat ik kwam doen in deze vreemde wereld. Een wereld die in ieder op zicht de mijne niet leek. Ik voelde me ontzettend eenzaam en vreemd als kleine jongen. Ik kon geen verbinding voelen met de wereld waarin ik opgroeide. Achteraf bekeken zijn dit heel bevreemdende gedachtes voor een kind in de kleuterklas. Ik durfde er toen als kind ook met niemand over te delen. Uit angst dat de afstand tussen mij en de wereld waarin ik terecht was gekomen alleen nog maar groter zou worden. Als kleine jongen huisde er een gevoel in me dat ik terug naar huis wou. Ik wou niet in deze vreemde wereld zijn. Ik kon voelen dat er een andere wereld bestond dan die waarin ik was terecht gekomen. Ik kon dan ook niet begrijpen waarom ik in deze wereld geboren was en waarom ik me zo eenzaam voelde in deze wereld.
Vele jaren heb ik het beeld van dit kind in mezelf verdrongen. Ik begon me gaandeweg te conformeren om toch maar deel uit te maken van de wereld rondom mij. Om toch maar ergens bij te horen. Iets wat ik achteraf bekeken enkel heb gedaan uit pure overlevingsstrategie. Het resultaat was dat ik in plaats van mezelf te vinden onderweg steeds verder van mezelf vervreemde als tiener. Tot jaren terug ik ook opnieuw contact maakte met dat kind in mezelf. Jaren had ik er niet meer naar geluisterd ook al bleef het vanuit het diepste van mezelf wachten tot ik er terug contact mee zou maken.
Pas wanneer ik terug contact maakte met het kind in mezelf kon ik zien en voelen dat er toen helemaal niks mis was met mij. De ruimte was er toen alleen niet om ten volle mezelf te zijn door op te groeien in een wereld met zoveel verwachtingen. De tijd was er als het ware nog niet klaar voor … Nu besef ik dat er nog vele andere kinderen zijn die hetzelfde ervaren. Pas wanneer ik ouder was drong het ook tot me door dat ik me toen als kind al heel erg bewust was van wat echt is en wat niet. Ik kon de dingen als kind heel goed aanvoelen. Alleen leek er voor die gevoeligheid maar weinig plaats in de wereld …
De wereld waarin ik opgroeide met al zijn verwachtingen en projecties leek zo veraf te staan van wat als echt voelde. Een wereld die me niet stimuleerde om te voelen maar wel om rationeel te zijn … Een wereld die me wou vormen tot iets wat ik niet ben veeleer me te stimuleren mezelf te zijn … Een wereld die me spiegelde sterk te zijn en kwetsbaarheid niet als een kracht te zien … Als kind al kon ik de illusie van de dingen zien. Ik kon voelen dat er meer was dan deze fysieke wereld. Alleen leek daar in deze wereld geen ruimte voor … Dat was ook wat me zo eenzaam maakte toen. Ik was een uitermate gevoelig kind die opgroeide in een wereld waarin die gevoeligheid niet werd gestimuleerd.
Als kind leek ik het nog het best kunnen vinden met dieren. Zij leken echt te begrijpen wat echt is en wat niet. In alle vormen leken zij degenen te zijn die de puurheid en waarachtigheid belichaamden waarnaar ik op zoek was. Zij waren degenen die geen maskers droegen in een wereld waarin vele mensen wel massaal maskers droegen. Dat kon ik als kind sterk voelen. Dat ik opgroeide in een wereld dat ergens leek op een groot toneelspel waarin veel mensen een rolletje spelen. Een wereld waarin maar weinig ruimte leek te zijn voor authenticiteit en leven vanuit het hart. Nu op vandaag kan ik dit alles in een groter geheel in zijn context zien. Dat dit het pad is dat ik toen diende te gaan en dat het toen zo diende te zijn.
De voorbije jaren voel ik heel sterk dat ik toen als kind al wist wat ik hier te doen had maar dat ik het toen alleen niet kon plaatsen. Dat het deel is van mijn missie om alleen en samen met anderen mee te bouwen aan een wereld waar er meer ruimte is voor waarheid, liefde, leven vanuit het hart, … . Dat het ook deel is van mijn levenspad om hierover te delen. Omdat er heel veel kinderen en volwassenen zijn die soortgelijke ervaringen hebben. Wat ik als kind voelde maar toen niet kon plaatsen of durfde over delen kan ik nu als volwassen man wel delen. Vandaar ook dat ik dit verhaal over mijn gevoel van opgroeien als kind hier deel. Ik voel dat het deel van mijn taak is om hier en via andere wegen openlijk over dergelijke ervaringen te blijven delen …
Dat het belangrijk is dat er voor kinderen en volwassenen ruimte is om op te groeien en te leven in een wereld waar de ruimte er is om ten volle jezelf te zijn. Dat het niet nodig is om je te conformeren aan anderen om toch maar ergens bij te horen. Dat het belangrijk is om op te groeien en vrij te zijn van projecties van buitenaf. Dat we allemaal als mens iets moois te brengen hebben in deze wereld los van alle verwachtingen van anderen … Dat het belangrijkste in het leven de weg van het hart is … Dat is waar ik op mijn manier en samen met anderen wil aan meebouwen … Een wereld van authenticiteit, liefde, waarheid, … . Of symbolisch gezien zou je het ook de hemel op aarde kunnen noemen … Elk op onze manier en samen kunnen we van deze wereld een plek maken waar toekomstige generaties ten volle zichzelf kunnen zijn … Iets wat begint met zelf authenthiek te zijn …
Warme groet,
Jan
