Jan Moeyaert

India is calling. Friday i leave for a pilgrimage to India. First going to a friends wedding in Delhi and then heading north on an inner journey. Where i will probably attend a peace conference. Time to make the transition for a new episod in my life. See you on the way

De voorbije dagen ontstond spontaan een stuk over het vrouwelijke dat ik vervolgens in mijn dagboek neerschreef. Ik heb het gevoel dat ik het dien te delen. Een lied heeft immers geen waarde zonder een oor om het te ontvangen. Vandaar dat ik het hier deel.

De stem van de Godin

Eeuwen aan een stuk werd het woord toegekend aan de man. Terwijl het woord nog mannelijk of vrouwelijk is. Het woord is een essentie die nog mannelijk of vrouwelijk is. Het kent geen gezicht. De woorden ik heb je lief kunnen zowel uitgesproken worden via een mannelijk of vrouwelijk lichaam. Zo is het ook met wijsheid. Toch komen we uit een tijd waarin alle wijsheden en teksten enkel via de man, via de God mochten komen. Eeuwen werd de vrouw, de Godin naar de achtergrond verbannen. Evangelies, heilige boeken, geschriften van wijsheid, … Kijk rond je en je ziet dat ze allemaal zijn toegewezen aan een stem die ooit weerklonk uit een mannenlichaam. Waar zijn de vrouwen? Ze zijn er altijd geweest maar mochten eeuwen niet gehoord worden. De vrouw werd letterlijk en figuurlijk uit de geschiedenis gewist. De wijsheid van de vrouwen heeft er lange tijd niet mogen zijn. Eeuwen werd er gesproken over God, de heer, de vader, … . Terwijl de Godin, de vrouw, de moeder haar bestaansrecht kwijt was. Het gevolg werd een wereld van ratio waarin alle focus op het denken terecht kwam. Voelen is lange tijd weggeweest. Voelen mocht er immers ook lange tijd niet zijn. Je moet sterk zijn is een leuze die van generatie op generatie werd doorgegeven. De tijd is echter aangebroken om de balans te herstellen. Om ook terug naar het gevoel te gaan. Om het denken en het voelen opnieuw in balans te brengen. We hebben beiden nodig om richting te kunnen geven aan ons leven. Zowel het mannelijke als het vrouwelijke. Een wereld die ontkoppeld is van gevoel is een wereld die gedoemd is om te crashen. We zien het nu overal rond ons. Vrouwen spelen een belangrijke rol in het terugbrengen van het gevoel in de wereld. Een wereld die lange tijd uit balans is geweest. Het is tijd dat de vrouw haar rechtmatige plek opnieuw terug krijgt. Zowel de vrouw fysiek als het zachte en gevoelige vrouwelijke stuk in de man.

Ik zelf ben geboren in een mannelijk lichaam maar heb altijd een sterke verbinding gevoeld met de vrouwelijke en zachte kant in mezelf. Als kind was dit zeer pijnlijk omdat ik opgroeide in een wereld waarin van jongens werd verwacht dat ze sterk dienden te zijn. Ook al wou ik dat niet. Toch heb ik het uit pure overlevingsstrategie jaren gedaan nadat ik als kind werd gepest. Om te kunnen overleven. Ik deed me lang veel stoerder voor dan ik was. Ik heb mijn gevoelige kant jaren in een bunker begraven. Jaren heb ik zo vastgezeten in mijn denken. Die bunker heb ik de voorbije jaren na een innerlijke oorlog opnieuw kunnen afbreken. Waardoor ik nu weer mijn gevoelige stuk kan en durf exploreren. Het is belangrijk dat zowel het mannelijk en vrouwelijk stuk er mogen zijn. Om zo het denken met het gevoel te verbinden. Net zoals ik voel dat schrijven iets is dat ouder is dan mezelf voel ik ook dat het opkomen voor het vrouwelijke aspect ook iets is dat ouder is dan mezelf. Ik voel het als deel van mijn levenspad in dit leven om als man ook op te staan voor het vrouwelijke. Het is tijd dat we de Godin, de vrouw haar rechtmatige plek teruggeven.

Dat we mogen evolueren naar een tijd waarin de God en de Godin zich mogen vermengen en naast elkaar leven. Dat ratio en voelen opnieuw volledig mogen samenkomen in de toekomst. Dat we opnieuw een lied mogen zingen waar zowel ruimte is voor het mannelijke als het vrouwelijke. Want het ware lied is zowel mannelijk als vrouwelijk. Het ware levenslied kan uit ieders keel weerklinken. Eens in de ether geblazen ontstaat de kracht van de stem die zowel vrouwelijk als mannelijk is.

Fragment uit mijn dagboek

Warme groet,

Jan

De ware leraar zit in je zelf

De voorbije weken heb ik bewust wat tijd gemaakt om diep bij mezelf te voelen welke richting ik verder uit wil met mijn leven. Door contact te maken met de stilte in mezelf. Vanuit het besef dat ik geen leegtes in mezelf kan opvullen met zaken van buiten mezelf. De voorbije jaren heb ik heel wat workshops en opleidingen gevolgd rond persoonlijke groei en bewustzijn. Telkens opnieuw stelde ik daarin vast dat ik diep in mezelf de meeste zaken al wist. Dat er een wijze leraar in mezelf zit waar ik op kan vertrouwen. Er is een wijsheid in mezelf aanwezig die veel groter is dan wie ik als persoon ben. De voorbije tijd krijg ik ook meer en meer visioenen en beelden van vorige levens. Hoe dieper ik contact maak met mezelf hoe meer ik in contact kom met diepere lagen van mezelf. Waardoor ik merk dat mijn persoonlijkheid in dit leven slechts een facet is van iets veel groters. Ik kom meer en meer in situaties terecht waarvan ik voel dat ik ze al eerder heb meegemaakt. Zaken die niet enkel gaan over de Jan in dit leven. Ook over het schrijven voel ik dat dit een ouder stuk van mezelf is. Ik kom ook meer dan ooit mensen tegen die ik al veel langer lijk te kennen op een dieper niveau. Er gebeuren al langer zoveel dingen die ik rationeel niet kan verklaren. Visioenen, ontmoetingen, voorspellingen, inzichten, … Zaken die zich in ieders leven voordoen als je er bewust naar kijkt.

Dit alles is iets wat me tegelijk hoop en angst geeft. Hoop omdat ik voel dat ik werkelijk mijn pad ga en besef dat er veel meer is in dit leven. Dat alles met een reden gebeurt in ieders leven. Angst ook voor wat anderen zullen denken als ik nog meer ga staan voor wie ik ben. Omdat ik zie dat het pad dat ik ga meer en meer indruist tegen de gevestigde paden. Terwijl ik ook besef dat de gevestigde paden van deze tijd ooit vreemde paden waren. Dat er een tijd is geweest waar er veel meer liefde was. Voor mezelf is het ook meer en meer duidelijk waarom ik me als kind zo anders voelde in deze soms harde wereld. Ik zie mezelf nog steeds alleen staan als klein kind op de speelplaats met de vraag wat ik in deze vreemde wereld kwam doen. Hoe ik me voelde leek totaal niet te kloppen met de wereld waarin ik terecht was gekomen. Ik begrijp meer en meer waarom ik me als kind zo voelde omdat het over meer dan dit huidige leven gaat. Ik begrijp nu beter hoe het was om op te groeien in een maatschappij die de mijne niet leek. Ik voelde dat er zoveel zaken zijn die men mij wou aanleren die niet kloppen.

De voorbije jaren ben ik in een fase gekomen dat ik echt vrij wil zijn. Dat ik mijn angsten wil overstijgen. Dat ik de leraar in mezelf nog meer wil volgen en andere mensen ook wil gaan begeleiden om contact te maken met die leraar in zichzelf. Er is zoveel meer in het leven dan wat we met onze rationele geest kunnen verklaren. Bovenal als we vertrouwen op onze innerlijke leraar komen we bij de essentie van het leven. Recent schreef ik hierover een stuk in mijn dagboek over de leraar in je zelf. Zoals zo vaak wanneer ik mijn pen op het papier plaats komen de dingen van zelf. Alsof ik op dat moment op hou te bestaan en ik contact kan maken met iets dat veel groter en ouder is dan mezelf.

De ware leraar zit in je zelf

Een leraar is niet enkel iets of iemand buiten jezelf. Een leraar is niet meer dan een spiegel van iets dat binnen je zelf bestaat. Want wat je voelt en ervaart kan enkel bestaan als het vanuit jezelf komt. Dat betekent dat de ware leraar zowel in de ander als in je zelf zit. Om de ware leraar te voelen dien je daarom werkelijk contact te maken met je zelf. Als je de reis naar binnen maakt kan je contact maken met deze leraar. Daar woont de leraar die in ieder van ons is. We putten immers allemaal uit dezelfde bron. De bron zonder naam, waar alle woorden vervagen en alles met elkaar verbonden is. In deze bron bestaan geen persoonlijkheden of namen op zich. Geen enkele religie ter wereld kan deze bron opeisen. In deze bron loopt alles door elkaar heen. Deze bron is één grote spiegel van de absolute waarheid die we met ons rationeel verstand niet kunnen bevatten. Een spiegel waarvan mensen en gebeurtenissen een bepaald facet vertegenwoordigen. Zo zijn anderen een spiegel voor ons en wij een spiegel voor anderen. In een constante wisselwerking van leerling-leraar zijn. Alles is onderdeel van deze grote spiegel. Die grote spiegel die groter is dan onszelf en waar we tegelijk deel van uit maken want we zijn er allemaal mee verbonden.

Allemaal putten wij als mens uit deze grote bron. De grote uitdaging voor leraars overal ter wereld is dan ook om de mensen in contact te brengen met deze grotere bron in zichzelf. Een goeie leraar leert mensen drinken uit de bron in plaats van ze een beker water uit de bron aan te reiken. Indien niet ontstaat er immers een afhankelijkheidsrelatie omdat de mensen denken de leraar nodig te hebben om te kunnen drinken. Net zoals een kind ooit afscheid dient te nemen van zijn ouders dient een leerling vrij te zijn van zijn leraar. De valkuil van zowel de leraar als de leerling is echter dat deze de leraar ziet als de beker waarlangs wijsheid zich dient vorm te geven. Het is als met een fles water in de winkel kopen. Door het water kan je je dorst lessen. Inherent heeft het water en dorst lessen niks met de winkel waar je het koopt te maken. De winkel is enkel een kanaal waarlangs het water zich een weg naar de mens kan vinden. Stel dat de winkel sluit? Zal je dan als mens stoppen met drinken of ga je een andere winkel zoeken? Stel dat er geen winkels meer zijn? Wat doe je dan? Ga je dan de bron zoeken? Zo is het ook met leraars. Stel dat een leraar sterft waar ga je dan heen? Richt je je daarna naar andere leraars of naar de bron? Dit is een goeie vraag om te stellen. De bron is immers de essentie van alles. De bron is zowel in jezelf als in de ander gelegen. De ware leraar zit dus ook in jezelf. Anderen kunnen voor even je leraar zijn en je helpen om een stukje dichter bij je zelf te komen. Een wijze leraar zal zichzelf niet anders zien dan zijn studenten omdat hij beseft dat hij zelf ook een student is die drinkt uit dezelfde bron waaruit we allemaal putten.

Dit is hoe ik het voor mezelf ervaar. Dat er in het leven enkel richtingaanwijzers zijn om je dichter bij jezelf en zo bij de ander te brengen. De beste leraars om dichter bij mezelf te komen zijn voor mij de natuur, wandelen en de stilte geweest. Dat is ook de reden dat ik ervoor heb gekozen om activiteiten te gaan organiseren met natuurbeleving, wandelen en stilte. Om zo een kader aan te reiken aan mensen om dichter bij zichzelf te komen. De activiteiten zal je binnenkort kunnen volgen via de vernieuwde site van Onderweg via www.onderweg.one. Voel je vrij om je in te schrijven op de nieuwsbrief of het via de website te volgen.

Warme groet en mss tot onderweg eens,

Jan

Er is een leegte in elk van ons waar al onze dromen geboren worden

De voorbije weken heb ik even de stilte opgezocht. In die stilte heb ik contact kunnen maken met een zekere leegte in mezelf. Door te duiken in de diepte van mijn eigen bestaan heb ik contact gemaakt met mijn eigen wortels. Hierin heb ik ook mijn diepste verlangens gevonden. Wat ik eigenlijk diep vanbinnen al wist werd bevestigd. Waarvoor ik wil gaan in mijn leven is werken met jongeren, de natuur, coaching, schrijven, … . Werken met de vraag wie ben ik en wat wil ik realiseren in mijn leven. Ik besef ook dat ik nu enkel verder stappen kan nemen in deze richting. Met een zekere focus en tegelijk de bereidheid om het doel los te laten want de weg kan zich anders vormgeven dan gepland. Door te genieten van wat zich onderweg stap voor stap aandient op mijn pad. Om tevens ook bereid te zijn om een stukje te sterven voor mijn dromen. Om de daadkracht en te moed te vinden om werkelijk mijn pad te gaan iedere dag opnieuw. Door ook mijn angsten onder ogen te zien. Ik voel immers ook dat er nog een zekere angst is in mezelf die me tegenhield. Een angst die vooral in mijn denken aanwezig was. Zal het wel goed zijn? Zal het wel lukken? Wat als het financieel niet lukt? Zullen anderen het wel goed vinden? … . Het is daardoor ontzettend beangstigend bij momenten om mezelf in de wereld te zetten. Dat is hetgeen me nog blokkeerde om voluit te gaan. Ik voel echter dat ik de enige ben die mezelf kan tegenhouden. Dat ik de enige ben die mijn angsten en al wat me niet langer dient een plek dien te geven. Dat ik in vertrouwen mijn pad dien te gaan en mijn eigen waarheid te leven.

Het is maar door de diepte in te duiken dat nieuwe dingen kunnen ontstaan. Door ook de controle los te laten en bereid zijn de leegte te ervaren waar je echt contact kan maken met jezelf. De leegte is de plek waar we afscheid kunnen nemen van het oude en waar al het nieuwe ontstaat. Waar oude patronen en zekerheden wegvallen waardoor ruimte ontstaat voor iets nieuws. Soms zijn er dan ook van die periodes in het leven waarin alle zekerheden dienen weg te vallen om zo plaats te maken voor iets nieuw. Als ik terugkijk op mijn leven zijn de meest moeilijke periodes telkens de geboorte van iets nieuws geweest. Het nieuwe toelaten is dan ook soms een beetje sterven. In de ruimte die dan ontstaat ligt een enorm potentieel. Een potentieel dat zich kan ontwikkelen vanuit de leegte. Zaken die je met je denken niet kan bevatten op voorhand. Denk maar aan een liefde die je leven binnen komt gewandeld, een toevallige ontmoeting of gebeurtenis die je ergens brengt … . Heel veel van de mooiste dingen overvallen ons en komen onverwacht vanuit het niets. Deze tijd van Kerst en het einde van het jaar is het ideale moment om afscheid te nemen van het oude en het nieuwe geboren te laten worden. Om te kiezen voor je dromen en deze te laten geboren worden in het nieuwe jaar. De winter is de periode om het zaad van je dromen te planten zodat ze samen met het lengen van de dagen kunnen groeien. Om ten gepaste tijde het levenslicht te zien. Het leven vraagt om geleefd te worden. Onze dromen hunkeren om geboren te worden. Dat is waar ik het komende jaar voor wil gaan en dat ik jullie ook toe wens. Prettige kerst.

Warme groet,

Jan

Een tijd van naar binnen gaan

Wie ben ik? Het is misschien wel de meest gestelde vraag die er bestaat. Wat maakt dat mensen hier zo mee bezig zijn? Het feit dat deze zoektocht universeel is maakt dat we collectief voor een stuk zijn vergeten wie we werkelijk zijn. Anders zouden we deze vraag immers niet stellen. Dit impliceert ook dat we ergens weten dat we iets fundamenteels missen. Zonder gemis immers geen zoektocht. Zonder schat geen schatzoekers. Zonder bron geen rivier. Het “ik” waarmee we geleerd zijn ons te vereenzelvigen is niet meer dan de bovenlaag van ons bestaan. Daarnaast is er een dieper verlangen in iedere mens aanwezig om dieper te gaan. Om terug te gaan naar de essentie. Om werkelijk thuis te komen bij ons zelf.

Om tot de kern van ons bestaan te gaan dienen we de bereidheid te tonen om te duiken in de onderstroom. Voorbij de oppervlakkige verschillen. Het vergt moed om dit te doen. Want het betekent ook een stuk van jezelf opgeven. Wanneer je duikt kan je immers zien wat anders onzichtbaar is. Dat het uiterlijke ik en ego slechts bestaan aan de oppervlakte. Dat het ware zelf verbonden is met dan van anderen. Aan de oppervlakte kijken we elkaar in de ogen terwijl in de onderstroom we dezelfde ogen hebben.

Het vergt moed om te duiken in oceaan van het bestaan. Om zo de illusie van afgescheidenheid te doorprikken. Het is echter een noodzakelijke duik om werkelijk thuis te komen bij jezelf en de ander. Want daar in de onderstroom toont zich het verhaal van het waarlijk broeder – en zusterschap. Het verhaal van één grote familie.

Ik merk voor mezelf dat ik momenteel tijd voor stilte wil integreren in mijn leven. Dat ik nood heb aan een periode van rust. Om contact te maken met waar ik werkelijk voor wil gaan in mijn leven. Een tijd om naar binnen te gaan. Om te kijken wat me niet langer dient en wat ik wil loslaten. Om dan van daaruit opnieuw naar buiten te treden. Ik heb het gevoel dat ik opnieuw op een gigantisch kruispunt sta in mijn leven. Een kantelpunt op verschillende gebieden zowel privé als professioneel. Een spanningsveld van weten en niet weten. Van vasthouden aan zekerheden of overgeven aan het onbekende. Van angst versus vertrouwen. Ik weet en voel al langer dat ik iets wil gaan doen in de toekomst met mensen rond de vraag wie ben ik en doelen stellen in het leven. Ik wil voor mezelf nu tijd vrijmaken om de vorm duidelijk te laten worden. Daarom integreer ik een periode van stilte. Duik ik even de stilte in om te kijken wat zich in de onderstroom aandient. Tot binnenkort.

Warme groet,

Jan

11 november 2016 ’s morgens ergens in de omgeving van Damme. Tot inkt getransformeerd water vloeit via mijn pen op de ontvankelijke pagina’s van mijn dagboek. Witte pagina’s zijn klaar om mijn mijmering te ontvangen genaamd de magie van water en vuur.

De magie van water en vuur

Ik zit buiten in de tuin met een kopje thee in de hand. Het zonlicht straalt zachtjes op mijn gezicht. Het licht heeft in deze periode een andere intensiteit dan in de zomer. Een deken van dauw heeft zich aan mijn voeten uitgespreid over het gras en de planten. Een fragiel deken van dauwdruppels dat als diamanten schijnen in het aanzien van de ochtendzon. In zich dragen ze het verlangen om gevuld te worden met warmte om zo ten hemel te worden gedragen. Dezelfde zon speelt met haar lichtstralen in het doorzichtig glazen theekopje in mijn hand. Het water in het kopje dat hetzelfde verhaal vertelt als de dauwdruppels die op de aarde zijn gelegen. Enkel de omgeving en de omstandigheden zijn anders.

In het licht van de zon zie ik stoom uit mijn kopje naar de hemel stijgen. Net zoals de dauw hetzelfde zal doen later op de dag in een iets trager proces. Door het water op te warmen in een waterkoker is een eenvoudig en tegelijk wonderbaarlijk proces in gang gezet. De waterkoker zorgt er net als de zon voor dat het water van vorm kan veranderen. Een moment van transformatie dat zich ook in mijn theekopje afspeelde. Het theezakje dat ik zoëven in het kokende water liet afdalen had zich intussen langzaam vermengd met het hete water. Waardoor het water geleidelijk aan een nieuwe vorm en kleur had aangenomen. Ik geniet van de magie van water en vuur in deze ogenschijnlijk eenvoudige momenten waarin tegelijk zoveel wonderbaarlijks besloten ligt.

Bij het drinken voel ik hoe het water in mijn lichaam afdaalt en mij een warm gevoel heeft. Ik besef hoe belangrijk dit water is voor mijn bestaan in deze wereld. Water is iets heiligs net zoals vuur dat is. Wanneer het kopje leeg is droom ik even weg en richt mijn blik zich naar de vijver naast mezelf. Een spiegel van een immense massa water is voor me gelegen. Hetzelfde water dat opnieuw hetzelfde verhaal vertelt als dat van de dauwdruppel. Hetzelfde verhaal van het water in het kopje thee dat zich intussen in mijn lichaam heeft genesteld. Ik aanschouw de reflectie van mijn gezicht in deze natuurlijke spiegel. Naast mijn gezicht zie ik stoom uit mijn mond langzaam naar de hemel opstijgen. Stoom identiek aan de stoom die zoeven uit het theekopje ten hemel stijg. Mijn lichaam is een levend theekopje denk ik bij mezelf.

Mijn ogen sluiten zich en in mijn gedachten glijd ik weg. Ik hoor het gefluister van de stem van de winter in het vallen van het blad. Die stem nodigt me uit om de beweging naar binnen te maken. Ik denk aan de fijne en minder fijne tijden in mijn leven. Aan de momenten dat ik tot tranen toe hebben gelachen. Aan de momenten dat ik heb geweend om mijn verdriet te transformeren. Ik zie alle tranen van vreugde en verdriet die reeds in mijn leven zijn geweest op het netvlies van mijn ogen verschijnen. Na het aanschouwen van deze versnelde film open ik opnieuw mijn ogen. Waarna mijn ogen opnieuw vallen op de dauwdruppels in het gras. Daar in het gras zie ik niet langer meer dauwdruppels maar tranen van vreugde en plezier. Ik sluit opnieuw mijn ogen en zie mijn eigen gezicht terwijl dauwdruppels zachtjes van mijn wangen rollen en op de aarde neervallen. Al de pijn en vreugde die ik in mijn leven heb gekend komen op dat moment in een ander daglicht te staan.

Tot zover de mijmering die ik eergisteren in mijn dagboek neerschreef. Een mijmering waarin de herinnering is gelegen van het belang van ogenschijnlijk eenvoudige zaken zoals water en vuur die tegelijk zo wonderbaarlijk en kostbaar zijn omdat ze zo belangrijk zijn om te kunnen leven.

Wil je op de hoogte blijven van mijn boek dat volgend jaar uitkomt. Schrijf je vrijblijvend op de nieuwsbrief en volg het ook via de pagina van Onderweg – Jan Moeyaert via https://www.facebook.com/onderwegjanmoeyaert/?fref=ts alsook via instagram via https://www.instagram.com/onderwegjanmoeyaert/.